زمینه و هدف: عضلات شرکت کننده در تولید صدا از مهم ترین اعضای دست اندرکار در تکلم هستند. ثبت الکترومیوگرافی فعالیت های عضلات با استفاه الکترودهای سوزنی مشکل است و نیاز به آرامش بیمار و مهارت فرد معاینه کننده دارد. هدف از این تحقیق رسیدن به راهی جدید برای ارزیابی جدید برای ارزیابی فعالیت عضلات با استفاده از الکترودهای سطحی است.روش بررسی: در این پژوهش 34 زن و 34 مرد هنجار شرکت کردند. افراد به صورت نشسته روی صندلی قرار می گرفتند. الکترودهای ثبات بر روی عضلات ناحیه قدام گلو، شامل تیروییدی هرمی و انگشتری تیروییدی، در دو سمت چپ و راست قرار داده می شدند. تولید همخوان های سایشی واکدار /z/ و /ž/ و بی واک /s/ و /š/ به مدت 10 ثانیه و استراحت بینابینی 10 ثانیه ای به تعداد 5 تکرار انجام می گرفت. اطلاعات به دست آمده در حوزه زمان و فرکانس مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: در ثبت الکترومیوگرافی عضلات مسوول تولید همخوان های سایشی واکدار، میزان فعالیت و میانه طیف فرکانس به طور معنی دار در مردان بیشتر از زنان بود (p<0.05)، ولی این مقادیر در هر دو گروه، در همخوان های سایشی واکدار بیشتر از حالت استراحت بود (p<0.001).نتیجه گیری: ثبت سطحی از عضلات تیروییدی هرمی و انگشتری تیروییدی در زنان سخت تر از مردان است. این امر می تواند به دلیل تفاوت های آناتومیکی نظیر اندازه طول و عرض گردن در زنان باشد.

زمینه وهدف: کمردرد در میان کارگران ساختمان سازی شیوع بسیار بالایی نسبت به مشاغل دیگر دارد و بر اساس مطالعات کیفی ریسک فاکتورهای متعددی در ایجاد کمردرد نقش دارند. این مطالعه با هدف بررسی میزان شیوع مشکلات اسکلتی-عضلانی و ارزیابی بار فشاری وارد بر کمر بر مبنای تکینک الکترومیوگرافی سطحی نرمالیزه شده انجام شد. روش بررسی: این مطالعه بر روی 30 نفر از کارگران مشاغل مختلف ساختمان سازی(آرماتوربند-بنا-سنگ کار-حمل و نقل مصالح) در شهر اهواز و در سال 1397انجام شد. در این مطالعه شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی با استفاده از پرسشنامه نوردیک تعیین گردید. به منظور تخمین بارهای فشاری وارد بر کمر از تکنیک الکترومیوگرافی سطحی استفاده گردید و پردازش سیگنالها با استفاده از نرم افزار متلب و آنالیز و تفسیر داده ها بر اساس دامنه توزیع احتمالی تعیین گردید. به منظور مقایسه بارهای فشاری وارد بر کمر و همچنین زمان مواجهه با حدود توصیه شده نایوش(3400 نیوتن) در بین گروهای مختلف شغلی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده گردید. یافته ها: بیشترین و کمترین میانگین بار فشاری(صدک 50) به ترتیب در میان کارگران حمل و نقل مصالح و کارگران بنا تخمین زده شد. نتایج آزمون آماری نشان داد که تفاوت معناداری در بارهای فشاری وارد بر کمر و همچنین زمان مواجهه کارگران با حدود مجاز در بین گروهای مختلف شغلی وجود دارد (p<0. 05). کارگران سنگبری و حمل و نقل مصالح بین 25 تا 30 درصد از زمان مواجهه بیش از 3400 نیوتن بار فشاری را در ناحیه کمر خود تحمل می کنند. کارگران سنگبری و حمل و نقل مصالح بطور معناداری زمان بیشتری در مواجهه با بارهای فشاری بیش از 3400 نیوتن در مقایسه با کارگران آرماتور بند و سنگبری بودند(p<0. 05). نتیجه گیری: نتایج ارزیابی بیومکانیکی این مطالعه نشان داد که بارهای فشاری وارد بر کمر کارگران در مشاغل و وظایف مختلف ساختمان سازی به ویژه در میان کارگران حمل و نقل مصالح ساختمانی بالا بوده و در مقایسه با حدود مجاز نایوش برخی از مشاغل به دلیل ماهیت کاری در مواجهه با ریسک فاکتورهای اصلی و متعدد اختلالات اسکلتی-عضلانی می باشند لذا به منظور پیشگیری از کمردرد های مزمن و حاد نیاز به کنترلهای مدیریتی (کاهش مدت زمان و چرخشی کردن وظایف حمل و نقل دستی) و فنی مهندسی(استفاده از ابزارهای مکانیکی مناسب و تعمییر و نگهداری تجهیزات حمل و نقل) می باشد.

هدف: با توجه به استفاده وسیع از مطالعات الکترومیوگرافی کینزیولوژیک، نرمال سازی داده های خام هر عضله، برای امکان مقایسه صحیح مقادیر حاصله از افراد و عضلات مختلف ضروری است. رایج ترین روش نرمال سازی داده ها، استفاده از حداکثر فعالیت انقباض ارادی ایزومتریک عضلات در وضعیت از پیش تعریف شده به عنوان علامت الکترومیوگرافی مرجع است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تکرارپذیری حداکثر فعالیت انقباض ارادی ایزومتریک عضلات شانه در وضعیت آزمون Empty can و بررسی ارتباط آن با حداکثر فعالیت انقباض ارادی ایزومتریک عضلات شانه انجام شد.مواد و روش ها: ثبت سطحی فعالیت الکترومیوگرافی از 4 عضله (دلتوئید قدامی، میانی و تراپزیوس فوقانی و تحتانی) در 20 فرد سالم (10 زن و 10 مرد، در دامنه سنی 31.25±8.92) صورت گرفت و نیروی عضلانی توسط دستگاه دینامومتر ثبت شد. در هر بررسی سه تکرار صورت گرفت.نتایج: طبق نتایج به دست آمده سطح تکرارپذیری در همان روز قابل قبول (95 درصدICC>)  ولی در بررسی تکرارپذیری در جلسه بعد،ICC  از سطح پایینی برخوردار بود.حداکثر نیروی عضلانی دینامومتر با حداکثر فعالیت انقباض ارادی ایزومتریک عضلات شانه ارتباط معنی داری نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد نتایج تکرارپذیری به دلیل تفاوت در نحوه قرارگیری الکترودها در روزهای مختلف و شرایط فیزیکی و روانی افراد در ترتیب و مقدار عملکرد عضلات در فعالیت مورد بررسی و دامنه حرکتی وسیع شانه و حرکات جبرانی است.

زمینه و هدف: مطالعات متعددی اختلالات وضعیت قایم در حالت های مختلف ایستادن و راه رفتن را در بیماران مبتلا به درد مزمن گردن گزارش کرده اند، اما شواهد کمی در خصوص رفتار آنان در شرایط دینامیک، مانند اغتشاش خارجی، وجود دارد. این تحقیق با هدف مقایسه زمان تاخیر پاسخ عضلات تراپزیوس فوقانی و استرنوکلیدوماستویید حین اغتشاش خلفی - قدامی بین افراد سالم و مبتلا به درد مزمن گردن انجام شد.روش بررسی: 32 نفر (16 فرد سالم و 16 بیمار مبتلا به درد مزمن گردن) از طریق نمونه گیری در دسترس برای این مطالعه شبه تجربی، از نوع مورد - شاهدی، انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه و انجام آزمون جمع آوری شد. از نیروسنج، دستگاه الکترومیوگرافی سطحی و زمان سنج به ترتیب برای اندازه گیری قدرت عضلانی، زمان پاسخ عضلانی و زمان استفاده شد. اغتشاش با رها شدن وزنه معادل ده درصد وزن بدن به کمک آهنربای الکتریکی اعمال شد.یافته ها: اختلاف معنی داری بین زمان پاسخ عضلات تراپزیوس (p=0.032) و استرنوکلیدوماستویید (p=0.012) طی اغتشاش خلفی - قدامی بین دو گروه وجود داشت. تاخیر پاسخ عضلانی در افراد مبتلا به درد مزمن گردن بیشتر از افراد سالم بود.نتیجه گیری: درد می تواند سبب تاخیر در زمان پاسخ عضلانی، تغییر الگوی فعالیت عضلانی و احتمالا کاهش فعالیت عضلات عمقی شده و ممکن است خطر آسیب را در اغتشاشات خارجی بالا ببرد.

هدف: استفاده از الکترومایوگرافی به عنوان ابزاری برای گردآوری اطلاعات مربوط به عضلات و عملکرد آنها، روش متداولی است. به کمک این روش پژوهشهای بسیاری در زمینه فیزیولوژی، بیومکانیک، مهندسی پزشکی، فیزیوتراپی و... انجام می گیرد. در غالب این پژوهشها با استناد به مقالات قبل، محل خاصی برای قرار دادن الکترودهای الکترومیوگرافی (EMG) بر روی عضلات تعیین می شود و ثبت از آن نقاط به عمل می آید. با یک بررسی اجمالی می توان به تنوع و اختلاف در محلهای ذکر شده در مقالات پی برد. این مساله مقایسه نتایج این مقالات را به هم و نتیجه گیری از آنها را با مشکل مواجه می سازد. مقاله حاضر کوششی است که برای تعیین محل مناسب الکترودگذاری بر روی عضلات تراپزیوس، دلتویید و سینه ای بزرگ با توجه به نقاط محرکه آنها، انجام شده است.مواد و روشها: در این بررسی ابتدا نقطه محرکه عضلات مذکور با استفاده از تحریک الکتریکی مشخص شد؛ سپس با نقاط ذکر شده در منابع مقایسه گردید.نتایج و بحث: نتایج بیانگر این مساله بودند که محل نقاط محرکه یافت شده در این پژوهش با نقاطی که به طور مناسب کلاسیک به عنوان نقاط محرکه در عضلات دلتویید و تراپزیوس شناخته می شوند متفاوت بود اما در عضله سینه ای بزرگ این نقاط تقریبا یکسان بودند. به علاوه محل بهینه الکترودگذاری در ارتباط با این نقاط محرکه - برای ثبت بهترین سیگنال EMG برای قسمتهای مختلف این سه عضله - تعیین گردید که با محلهای ذکر شده در منابع برای گرفتن سیگنال اختلاف اندکی داشتند. همچنین مشخص شد که اگر جهت قرارگیری الکترودها به موازات فیبرهای عضله باشد، سیگنال ثبت شده از شدت بالاتری برخوردار خواهد بود.

سابقه و هدف: علی رغم تحقیقات گسترده، کاربرد الکترومیوگرافی سطحی (SEMG) در ارزیابی توان بخشی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن هنوز به طور قطعی، مشخص شده است. در این مطالعه تصادف بالینی، آثار تکنیک درمانی مانیپولاسیون ستون فقرات (SMT) و امواج ماورا صوت در درمان بیماران مبتلا به کمردرد مزمن، بااستفاده از SEMG مقایسه شد. هدف این مطالعه، بررسی آثار کوتاه مدت و دراز مدت دو تکنیک فوق بر درمان بیماران مبتلا به کمردرد مزمن و میزان تحمل عضلات ناحیه پشت بوده است. مواد و روش ها: پس از اخذ مجوز از کمیته اخلاق پزشکی، 120 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن، به طور تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. میزان درد، ناتوانی در انجام فعالیت های روزانه و میزان تحمل عضلات ناحیه پشت با استفاده از الکترومیوگرافی قبل از درمان، بلافاصله بعد از درمان و شش ماه بعد ارزیابی شد.یافته ها: پس از درمان میزان تحمل عضلانی در هر دو گروه به طور قابل توجهی افزایش یافت (P<0.01). تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که میزان پیشرفت در گروه آزمون (P<0.01) بیش تر از گروه کنترل بود و این اختلاف، در عضله مالتی فیدوس (Multifidus) از نظر آماری معنی دار بود. در ارزیابی شش ماهه، هر دوگروه از نتایج درمان، بهره مند بودند و در گروه آزمون، پیشرفت بیش تری را نشان دادند. استنتاج: مطالعه حاضر نشان می دهد که کاربرد الکترومیوگرافی سطحی می تواند به عنوان ابزار غیر تهاجمی، در ارزیابی تکنیک های درمانی مورد استفاده قرار گیرد: همچنین ثابت شد که هر دو تکنیک درمانی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مفید است و بیمارانی که برایشان تکنیک SMT انجام می شود پیشرفت بهتری را نشان می دهند.

زمینه و هدف: یافتن روش های مناسب برای بهبود فاکتورهای حرکتی و جسمانی از جمله اهداف محققین فیزیوتراپی و علوم ورزشی بوده است. در این میان، می توان به عوامل موثر در آمادگی جسمانی مانند قدرت و توان اشاره نمود. در سالیان اخیر برای بهبود قابلیت قدرت و توان، روش ها و برنامه های تمرینی مختلفی توسط متخصصان و مربیان مورد استفاده قرار گرفته است که از آن جمله می توان به تمرینات مقاومتی و تمرینات جهشی – پرشی (پلایومتریک) اشاره نمود. هدف از این تحقیق بررسی تفاوت تاثیر تمرینات با وزنه و تمرینات پلایومتریک بر روی عضله رکتوس فموریس و بایسپس فموریس از دیدگاه الکترومیوگرافی (Integrated Electromyogram) سطحی بود.روش بررسی: نمونه های این تحقیق شامل 45 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (15 نفر گروه کنترل، 15 نفر گروه تمرینات وزنه و 15 نفر گروه تمرینات پلایومتریک) که سن آن ها بین 5.22 تا 6.25 سال قرار داشت بودند. تغییرات EMG عضلات رکتوس فموریس و بایسپس فموریس قبل و بعد از 6 هفته تمرین با وزنه و تمرین پلایومتریک از طریق الکترومیوگرافی سطحی اندازه گیری شد. برای اندازه گیری توان عضلات از آزمون پرش عمودی و برای اندازه گیری قدرت عضلات از آزمون اسکات استفاده شد. داده ها از طریق دستگاه MT8 دریافت و با نرم افزار MBM آنالیز شدند.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که متعاقب انجام شش هفته تمرینات با وزنه و پلایومتریک، میزان الکترومیوگرافی (Integrated Electromyogram) گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری پیدا کرده بود (P<0.05) بین تاثیر تمرینات پلایومتریک و تمرینات با وزنه بر تغییرات EMG سطحی عضله بایسپس فموریس در هر دو مولفه قدرت و توان اختلاف معناداری مشاهده نشد. بین تاثیر تمرینات پلایومتریک و تمرینات وزنه (ایزوتونیک) بر تغییرات EMG عضله رکتوس فموریس در مولفه قدرت تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: تمرینات با وزنه باعث افزایش قدرت و توان انفجاری عضلات می شود، در حالیکه تمرینات پلایومتریک بیشتر باعث افزایش توان انفجاری عضلات می شود، ولی در کل می توان از هر دو شیوه تمرینی برای افزایش قدرت و توان بهره برد.

زمینه و هدف: اختلال در بلع یکی از مهمترین شکایات در افراد با ضایعات اعصاب مرکزی است. با توجه به مسن شدن جامعه به نظر می رسد درصد ضایعات مغزی نیز افزایش پیدا کند و افراد مبتلا به دیسفاژی نیز درصد بیشتری در این محدوده سنی را بخود اختصاص دهند. اغلب این بیماران دچار یک آسپیراسیون نهفته و مخفی هستند ارزیابی الکترومیوگرافی بلع میتواند به سمت شاخصهای بهبود و اثر بخشی درمان منجر شود. این تحقیق سعی دارد با ثبت الکترومیوگرافی سطحی در عمل بلع به الگوی فعالیت عضلانی و نحوی بکارگیری آن بپردازد.روش بررسی: تعداد 20 فرد سالم در محدوده سنی 20 تا 50 سال و 10 فرد مبتلا به اختلال در بلع در این تحقیق شرکت کردند. ثبت سطحی فعالیت عضلات اوربیکولاریس اوریس، بوکسیناتور ، استرنوکلئیدوماستوئید دو طرف و عضلات میانی ناحیه حلق درحین سه حالت بلع مایع شامل آب، شربت و عسل به ترتیب انجام شد. میزان فعالیت، مدت زمان آن، میانه طیف فرکانس و پهنای باند در عضلات فوق محاسبه شدند.یافته ها: با افزایش غلظت شیرینی و چسبندگی محلول میزان فعالیت، مدت زمان، میانه و پهنای باند فرکانس و جزء غیر وابسته در افراد سالم برای همه عضلات افزایش یافت (P<0.05) این فرایند در بیماران همراه با افزایش بیشتر فعالیت عضلات در ناحیه دهان بود ولی مدت زمان بیشتری درناحیه حلق نشان دادند (P<0.05) مقایسه دو گروه نشان داد که بیماران دارای مدت زمان بیشتر بویژه در عضلات ناحیه حلق (P<0.05) و بر عکس کاهش فعالیت و شاخصهای فرکانس در مقایسه با افراد سالم هستند (P<0.05).نتیجه گیری: بیماران تمایل دارند بیشتر مایع را در محدوده دهانی نگهدارند و در حین بلع حلقی با محدودیت بیشتری همراه هستند. همچنین بیماران ممکن است دچار خستگی زودرس و عدم توانایی در حفظ موقعیت نگهداری مایع بخصوص در ناحیه حلق شوند و منجر به تغییر مسیر مایع به مجرای تنفسی گردد. لذا در بخش درمان و توصیه های توانبخشی تاکید بیشتری بر هماهنگی فعالیت عضلانی دهانی حلقی باید بشود و با الگوهای حرکتی درمانی این فرایند را ترمیم نمود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

امروزه به مدد تکنیکهای پیشرفته ژنتیک مولکولی، اولتراسون و MRI بسیاری از بیماریهای اعصاب و عضلات در کودکان به تشخیص می رسند. این متدها در مقایسه با الکترومیوگرافی هم حساس تر بوده و هم کمتر دردناک می باشند. معهذا تکنیک EMG هنوز با توجه به سهولت دسترسی و هم به دلیل قدرت تمایز بالا در بیماریهای نخاع، اعصاب محیطی و عضلات در اطفال هنوز جایگاه رفیع خود را داراست. این روش تشخیصی در کودکان به دلیل تحریک اعصاب محیطی با جریانهای الکتریکی از یک سو و هم به دلیل استفاده از الکترود سوزنی در مطالعه عضلات به هر حال ایجاد درد می کند. لهذا تمام متخصصان این رشته به دنبال روش هایی هستند که با کمتر کردن درد حاصله از EMG کارایی آن را هر چه بیشتر نماید. در مقاله حاضر سعی شده است تا بعد از توضیح مختصر در مورد مراحل انجام الکترومیوگرافی در کودکان به تکنیکهایی اشاره شود که با استفاده از آنها در هر مرحله می توان درد حاصله از انجام EMG  را به حداقل رساند.